Καμπούρογλους, Δημήτριος

(Αθήνα 1852 – 1942). Ιστοριοδίφης και λογοτέχνης. Μετά τις νομικές σπουδές του άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα. Όμως, από πολύ νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και, αργότερα, με την ιστορική αναδίφηση, στην οποία αφοσιώθηκε τελικά. Το 1927 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Είναι περισσότερο γνωστός ως ιστορικός της περιόδου της τουρκοκρατίας στην Αθήνα. Το αντιπροσωπευτικότερο έργο του είναι η Ιστορία των Αθηνών επί τουρκοκρατίας (σε τρεις τόμους, 1889-96), στο οποίο εργάστηκε (καθώς και σε όλα τα άλλα σχετικά έργα του) περισσότερο ως λαογράφος παρά ως ιστορικός. Ως πεζογράφος άντλησε τα θέματά του κυρίως από την ιστορική-λαογραφική ύλη της προεπαναστατικής περιόδου της Αθήνας. Η πεζογραφία του υπηρετεί την ιστορία όπως αυτός την αντιλαμβανόταν: πολλά αφηγήματά του είναι λαϊκές, ελαφρά διασκευασμένες παραδόσεις και είναι γραμμένα στη δημοτική γλώσσα. Αντίθετα, στα επιστημονικά έργα του χρησιμοποιεί την καθαρεύουσα. Επίσης, ο Κ. ασχολήθηκε με την ποίηση. Η ποιητική του συλλογή Η φωνή της καρδιάς μου, μία από τις πρώτες λογοτεχνικές εμφανίσεις του, είναι –αντίθετα προς το πνεύμα της εποχής– γραμμένη στη δημοτική και έχει αντιρομαντικό περιεχόμενο. Ο ίδιος σατίριζε τους ρομαντικούς και τον Αχιλλέα Παράσχο με τη σατιρική (ο ίδιος την ονόμασε λυρική) συλλογή του Παλαιαί αμαρτίαι (1874). Η μητέρα του Κ., Μαριάννα Κα(μ)πούρογλου, υπήρξε η πρώτη που συγκέντρωσε και δημοσίευσε αθηναϊκά λαϊκά παραμύθια. Ο λογοτέχνης, ιστορικός και ακαδημαϊκός Δημήτριος Καμπούρογλους (φωτ. από την έκδ. «100+1 χρόνια Ελλάδα»).